#07: ගෙම්බියකගේ  සිතුවිළි

"මේ ඔබේ දරුවන්. කොහෙත්ම නැහැ . ඔවුන් ඔබේ නොවේ. ඔවුන් බිහි උණේ ඔබෙන් නොවේ, ඔබ තුළින්. ඔවුන් ඔබ සමග සිටියත් ඔවුන් ඔබට අයිති නැහැ.. ඔවුන්ට ඔවුන්ගේම ජීවිතයක් තියෙනවා. දරුවන්ගේ අදහස් හෙට, නම් වූ ගෘහයෙහි පදිංචිව ඇති. එහි යන්නට ඔබට පූළුවන්. ඔබ ඔවූන් හා සමාන වීමට උත්සාහ කරන්න. එහෙත් ඔවූන් ඔබට සමාන කරන්නට උත්සාහ නොකරන්න."~ ඛලීල් ජිබ්රාන්

“අම්මි මට දුක හිතෙනවා.එහෙම කියන්න එපා. ඔයා මගේ.” මම ඛලීල් ජිබ්රාන්ගේ බරපතළ අදහස තේරෙන සිංහලෙන් කියල දෙන්න වලිකනකොට නම හැවිරිදි පුන්චිඑකි කිව්වේ එහෙමයි. හැබැයි එයා කිව්වෙත් මම එයාගේ කියලා මිස එයා මගේ කියල නෙමෙයි. හ්ම්ම්.

ඛලීල් ජිබ්රාන්ගේ මේ විග්‍රහය කොතරම් නිවැරදි දැයි දැනෙන්නේ අද වැඩිහිටියන්, ගුරුවරුන්, දෙමවූපියන්ව සිටින අප දරුවන් සමඟ කටයූතු කරද්දී කෙතරම් ප්‍රගතිගාමිදැයි සිතෙන විටයි.

ඒ පුංචි සිත් කොඉ තරම් අපූර්වද කියලා ඔබ හිතල බැලුවද? සම්ප්‍රදායික බලාපොරොත්තු වලින් ඔබ්බට පියාසලන ඒ සිහින එක්ක පියබන්න අපටත් හැකිනම් . ඒ සංවේදී බවට සුසර වෙන්න. බයිබයිගා යකින්නගේ කොස්සේ නැගිලා අහසින් යන්න. එල්සයි අනයි එක්ක හිම බෝල ගහගන්න, පට්ට විදිහට ඉර පායලා තියෙන අහසේ හිම වැස්සක් මතුවෙනකම් බැල්කනියේ ඉදන් සබන් බෝල පා කරන්න. එක මොහොතකට, හෝරාවකට ඔවුන් වෙන්න හැකිනම් ජීවිතේ විදින්න ඔබටත් හැකිවේවි.

“එත් තාත්තට වැඩියෙන් ආදරේ අය අත් උස්සන්න. අම්මට වැඩියෙන් ආදරේ අය අත් උස්සන්න” කියල ගුරුතුමිය අහන වෙලේ ඒ පුංචි හිත් උත්තර දෙන්නේ අවංකවම. මනෝ විද්‍යා පාඩමෙ කරුණු වලින් පුංචි අයට දමා ගසන්න කලින් ඔවුන් අදුරගන්න කියල ආදරණිය ගුරුතුමියන්ට මතක් කරන්න වෙලාද ?. සමහර පුංචි දරුවෝ අම්මගේ ත්ත්තගේ ආදරේ විදින්නේ සිහින ලෝකෙදි. එත් සමාජය ඉදිරියේ සමාජය බලාපොරෝත්තුවෙන අම්මගේ අප්පච්චිගේ ප්‍රතිබිම්බය රැක දෙන්න ඔවුන් උත්සහ කරන බව අපි හිතනවද?

ගැහැණු ළමයි අප්පච්චිට සමිප වෙන්න ඕනේ. පිරිමි ළමයි අම්මට සමිඉප වෙන්න ඕනේ කියල හඬ දෙන ගුරුතුමියට සමහර ඇස් වල දිලිසෙන කඳුල තෙරු ම් ගන්න තරම් සංවේදී බවක් නැහැ . පවුල් සංස්ථාව ශක්තිමත් වූ පමණින් සාර්ථක දරුවෙක් බිහිවෙන බවට උදම් අනන වැඩිහිටියෝ, පුජක උතුමන් බිඳුණු බැදීමකින් ලැබෙන පන්නරයෙන් නිදහස් දරුවෙක් ගොඩනැගෙනවා දකින්න සූදනම් නෑ . එත් ඇයි අපි සිමා ඇතුලේ හිරවෙලා . ඇයි අපි බය අභියෝග කරන්න.

ඔබේ පාට කණ්නාඩි ගලවලා ඇත්ත ලෝකය දකින්න.

ඒ සරල සුන්දරත්වය දකින්න. එකකට එකක් ගලපීමක් නෑ කියල ඔබට හිතෙයි.

එත් මම ලියන්නේ පුංචි දරුවෙක්ගේ හැගිම් ගැන. පුංචි දරුවෙක් වෙන්න පුළුවන් අම්ම කෙනෙක් ගැන. මම පුංචි කාලේ අහස දිහා බලන් හිටියේ හුගක් ලොකු බලාපොරොත්තුවකින්. පිට සක්වළ ජීවීන් ඇවිත් මාව පැහැරගෙන ගිහින් එයාලගේ ලෝකේ රැජින කර ගනියි කියල විශ්වාසයක් හිතේ තිබුනා. ඒක එහෙම සිදු නොවුනත් පැහැරගෙන ගිය නපුරෙන් බේරිලා ආපු මම අද රැජිනක් නෙමෙයි කියල මම හිතන්නේ නෑ .

පුංචි දුව කුමරිකාවක්ද, මකර පැටියෙක්ද එහෙමත් නැත්නම් පොඩි ගෙඹි පැටි යෙක්ද කියල ලොකු බයක් නෑ . මොකද අපි ගොඩක් වෙලාවට හිතන්නේ අපි ගෙම්බියෝ දෙන්නෙක් කියල. ගෙබි හම ගලොපු වෙලාවට අපි වෙනත් අය . එක තමයි ඇත්ත.

කොහොමටත් කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි. දුනු දිය ශක්තිමත් නම් දුනු ශිල්පියා ඈ ත ක්ෂිතිජයට හීතල මුදාහරීවි. දුන්න ඊතලයට ප්‍රේම කළත් ඊ තල නිදහසේ ගමන් කරයි. ඒ ගමනේ ප්‍රබලම ආරම්බය දුනු දියයි. පරායත්‍ය විචල්‍ය ස්වායත්ත ගමනක යෙදෙයි. අම්මගෙයි දුවකගෙයි ජීවිතේ ඇත්ත ඒකම තමයි.